1. Reizen of thuisblijven ?
2. “live” lesgeven of afstandsonderwijs ?
3. Geen therapie of aangepaste therapie ?
1. Reizen of thuisblijven ? Of het contrast tussen Georges Moustaki en Graham Nash.
Mijn vrouw en ik hebben verschillende liedjes waar we telkens opnieuw naar luisteren en die voor een stuk verwoorden wat we voelen of wie of wat we zijn. Zo houden we zeer veel van ‘Il faut voyager’ van Moustaki omdat we al zeer lang reizende kampeerders of kamperende reizigers zijn. Dit liedje geeft perfect weer hoe het aanvoelt om te reizen, om te dwalen op vreemde wegen en over vreemde zeeën, om andere mensen, andere talen, andere gewoontes en jezelf te leren kennen.
Il faut voyager. Il faut s’en aller
Là ou l’on est personne
Là ou l’on ne sait rien
Parler une autre langue
Entendre d’autres bruits
Gouter à d’autres fruits
Vivre d’autes légendes…
Maar ook het lied ‘Our house’ van Nash is één van onze favoriete nummers. Hij schreef dit lied voor Joni Mitchell en het gaat over een doodgewoon huiselijk geluksmoment en over de romantiek van twee geliefden in hun huis.
I’ll light the fire
You put the flowers in the vase that you bought today
Staring at the fire for hours and hours while I listen to you
Play your love songs all night long for me, only for me.
Het rondtrekkend reizen zal er door deze coronapandemie niet echt van komen dit jaar, maar het gewone huiselijk geluk en de romantiek in en rond ons huis des te meer. We maken het gezellig thuis en in de tuin en we dromen van verre reizen die we ooit nog gaan maken. De moussaka, Griekse sla, lasagne en paëlla maken we zelf. Want tijd hebben we en goesting ook. Als we deze lekkere gerechten nuttigen samen met enkele glaasjes Retsina, Chianti of Rioja kunnen we ook eens overwegen om elkaar aan te spreken in een vreemde taal. Komt helemaal goed.
Changer d’heure et de jour
Sentir d’autres parfums
S’enivrer d’autres vins.
2. Live onderwijs of afstandsonderwijs? Of het contrast tussen een hyperkinetische, chaotische, leerrijke, praktische les en een strak gestuurd computerscenario.
In Coronavrije tijden geef ik zeer veel voordrachten, studiedagen en navormingen in verband met het begeleiden van kinderen. Hiervoor rijd ik naar Oostende, Kortrijk, Gent, Antwerpen, Mechelen en Leuven. Ik doe dit zeer graag en met veel overgave en enthousiasme, want via de ouders, leerkrachten en therapeuten die bij mij les volgen, bereik ik de kinderen en daar doe ik het allemaal voor.
Maar nu dus geen lessen meer op verplaatsing wegens de crisis en de social distance. Daarom heb ik op 4 mei voor de eerste keer vanuit mijn kot afstandsonderwijs gegeven voor een groep Antwerpse leerkrachten, allemaal in hun eigen kot. Er kwam heel wat bij kijken: een hele voorbereiding, een heel scenario en filmopnames van mezelf. Ik kreeg hierbij hulp van mijn oudste zoon Thomas die mij als coach bijstond in het gebruik van het programma Teams.
Het lesgeven zelf is zeer goed meegevallen en de reacties van de leerkrachten waren erg positief, maar het blijft vreemd om geen echte fysieke aanwezigheid te hebben van de deelnemers. Skypen is oké en je kan vragen stellen en beantwoorden, maar ik heb toch liever een live versie van mijn eigen lessen, the real thing. Maar dit is nog niet voor binnenkort en daarom zal op 18 mei het tweede deel van mijn les over schrijfmotoriek bij kinderen plaatsvinden, opnieuw vanuit mijn kot.
3. Geen therapie, gewone therapie of aangepaste therapie? Of het contrast tussen lichaamscontact, high five, mimiek en afstand houden en mondmaskers.
Na 10 weken lockdown zijn mijn collega’s sinds deze week opnieuw met therapie gestart in onze groepspraktijk. Mijn echtgenote en ik hebben zeer veel voorbereidingen getroffen en het blijven surrealistische, ongewone en bizarre tijden. Ook hier een heel scenario en tal van regelingen zodat kinderen elkaar niet kruisen; een wachtzaal die gesloten is, plexiglas schermen, mondmaskers, alcoholgel, ontsmettingsdoekjes en elk kind dat zijn eigen schrijfmateriaal meebrengt. Ik zie de kinderen en de collega’s op de parking praten met handen en voeten, want je kan geen mimiek lezen en de verstaanbaarheid is een stuk minder door het mondmasker. Wie had dit ooit kunnen denken?
In een van de vorige blogs schreef ik dat het met onze kinderen niet mogelijk is om therapie te geven op anderhalve meter afstand en met beschermende maatregelen. Maar zie, nu worden mondmaskers een deel van ons dagelijks leven en de kinderen schrikken niet meer als ze iemand met een mondmasker zien. Integendeel, ik zie allerlei soorten mondmaskers verschijnen en ook hier zal de mode en de commerce een rol gaan spelen.
Vanaf 1 juni ga ik ook zelf terug aan de slag voor diagnostiek en oudergesprekken dit na 12 weken lock down. Ook dit wordt voor mij een heel bizarre en ongewone reis, maar de wachtlijst is groot en ik ben goed in het observeren en onderzoeken van kinderen. Dus ook hier zal ik mij aanpassen en mogelijks een andere Marc tegenkomen.
Dire adieu à soi-même
A celui qu’on était
Et revenir peut-être
Epuisé enrichi…
Tot blog,
Marc