Een nieuw verhaal, nieuwe coördinatoren ofwel de aflossing van de wacht door de jeugd.
Over een geslaagde overname of hoe een gevestigde praktijk met naam en faam wordt verder gezet door 2 fijne collega’s.
“Na 65 jaren in dit leven, maak ik het testament op van mijn praktijk.
Ik heb met mijn 40 jaar ervaring wel wat weg te geven en
Misschien maakt dit Elien en Karen wel wat rijk.”
Met deze aanpassing van de tekst van ‘Testament’ van Boudewijn De Groot omschrijf ik een grote verandering in mijn leven. In april 2022 werd ik 65 jaar en dus ben ik officieel met pensioen. Maar wie mij een beetje kent, weet dat het helpen van kinderen mijn levenswerk is en dat stoppen dus niet direct aan mij besteed is. Maar ik was wel al lang op zoek naar opvolging, voor in het geval dat ik ooit zou willen stoppen of tenminste minderen.
Ik heb hen overal gezocht, de opvolgers.
Ik geloof dat ik ze gevonden heb.
Vrij naar Tommy Wieringa in “Alles over Tristan”.
Vanaf januari 2023 draag ik mijn praktijk over aan twee fantastische jonge collega’s Elien en Karen. Mijn groepspraktijk wordt opgenomen in Groepspraktijk “De Blinker” en het blinkt hier al vanaf de eerste dag. Sinds kort ben ik dus geen coördinator meer, maar wel nog een ervaren lid van het team van “De Blinker”. Ik zal nog twee voormiddagen per week psychomotorisch onderzoek van kinderen doen en ik zal nog wekelijks studiedagen en navormingen geven aan leerkrachten en therapeuten. Voor de rest zal ik op mijn pensioengerechtigde leeftijd samen met mijn echtgenote veel reizen, musea en concerten bezoeken en mij nog meer bezig houden met schilderen en werken met muziek, teksten, bloemen en planten.
Het was een emotionele rollercoaster toen ik tussen Kerst en Oudjaar mijn praktijk moest leegmaken. Ik kwam voortdurend herinneringen tegen; allerlei voorwerpen, tekeningen, boeken, geschenken en kaartjes van 40 jaar werken met kinderen en ouders. Karen en Elien brachten diezelfde week hun materiaal binnen en nu is de praktijk niet meer van mij, maar van hen en ons. Na nieuwjaar begonnen ze te werken in een ruimte die nu plots van hen was. En ik zag kinderen in een praktijk die niet meer de mijne was. Een vreemd gevoel voor iedereen.
Maar kijk, we zijn enkele weken verder en iedereen heeft zijn draai gevonden, het loopt gesmeerd. De nieuwe coördinatoren doen het zeer goed en ik mag nog steeds doen wat ik graag doe, namelijk kinderen observeren en onderzoeken. Af en toe geef ik de jonge garde nog wat tips en adviezen en naast mijn rol als therapeut blijf ik ook lesgeven.
En zo zie ik hier nu van alles blinken: de ogen van mijn jonge collega’s, hun nieuwe aanpak en alle kinderen blinken zoals steeds uit in iets. Want zoals het motto van de nieuwe groepspraktijk luidt: “Elk kind blinkt uit op zijn manier”.
Tot Blog,
Marc
Comments