“Ik wil niet naar het eerste leerjaar ik wil nog blijven spelen in de kleuterklas!”
“Ik kan dit niet, ik wil dit niet!”
“Ik wil niet meer naar school, ik heb buikpijn!”
"Het huis dat ik ga tekenen heeft een plat dak en de vensters zijn rond!”
“Ondanks het feit dat ik ongelooflijk mijn best doe, lukt het toch niet. Ik doe niet meer mee!”.
Dit zijn allemaal uitspraken van kinderen die wij regelmatig horen. Kinderen hebben altijd gelijk en kinderen geven door hun gedrag, hun uitspraken, hun zwijgen of hun praten aan wat er moet gebeuren en hoe iets moet gebeuren. Het is aan ons om hier rekening mee te houden. Het kind bepaalt de weg die moet gevolgd worden en het is niet het kind die onze weg moet volgen.
Daarom een warm pleidooi om naar kinderen te luisteren, te kijken en hen aan te voelen. Wat zegt mijn kind? Welke boodschap heeft het kind, maar ook wat zegt het kind niet? Op welk niveau bevindt het kind zich? Wat zijn de verborgen boodschappen in zijn uitspraken? Hoe is de lichaamstaal? Welke spanningen zijn er in het kind en in zijn lichaam? Zo zal een kind dat letterlijk en fysiek op zijn tenen loopt, meestal ook figuurlijk op zijn tenen lopen.
Een kind dat niet naar school wil of somatische klachten vertoont in verband met school of schoolse taken, moet serieus genomen worden. Dit wil absoluut niet zeggen dat we het kind dan maar thuis moeten laten, integendeel.
Het is belangrijk dat er geluisterd en gekeken wordt en dat we er achter komen wat er nu juist fout zit of wat er juist moeilijk gaat en dat we dan gaan optreden en samenwerken met het ganse systeem rond het kind: ouders, grootouders, school, broers en zussen, leerlingenbegeleiding en hulpverleners.